મૌન બલોલી

ગઝલ

પ્રત્યેક માનવીની જેમ હું ચિક્કાર છું,

છું માનવી ને માનવીની બહાર છું.

એ ભીંતના ટેકે જીવે છે બાપડું,

સરિયામમાં કહેતું ફરે છે દ્વાર છું.

જેનો ઝરૂખો શહેરમાં ચર્ચાય છે,

એની તળે ઢંકાયેલો આધાર છું.

પણ આંગળીની ખડકીઓ ખોલી જુઓ,

ગમતા લયોનો હું ય એક વિસ્તાર છું.

સૂરજ-કથાથી કાન ફૂંકાતા રહ્યા,

ને ત્યારથી તે આજ લગ અંધાર છું.

છું ખૂશ્બુને હત્યાનો પૂરાવો છતાં

ચર્ચાઉં છું કે ડાળખી પર ભાર છું.

પણ કૈંક અવતરતું હશે મારા વિષે

હું પણ નગરમાં ફરતું કારાગાર  છું.

ખામોશ પામ્યો અન્યથી બસ એટલું,

કે હું જ મારો એકલો અવતાર છું.

ગોફણ

હિંસાના પરપોટા

પાણીમાં હવા કેદ છેત્યાં લાગી તો થવાના જ.

ખૂન ગમે તે રોડ પર થાય

કે ગમે તે શેરીમાં થાય

પણ રણભૂમિ પર કડી જ થતું નથી!

એટલેસ્તો મારાં જવાંમર્દ માબાપે

રામ અને કૃષ્ણ જેવાને ખીલે ઠોકી

ઘરની ભીંતો શણગારી છે.

વૃદ્ધ ખીસામાં દેશી પરચૂરણ

ખખડાવતાં ખખડાવતાં એમણે

ડાબા હાથમાં ચાબૂતારાનો પ્લાન આપ્યો છે

ને જમણા હાથમાં ગોફણ

એ સાવ સાચી  વાત છે,

પણ રામ કે કૃષ્ણ કેવળ અફવા લાગે છે

ને વાલ્મિકી અને વ્યાસ

ગાંડાની ઈસ્પિતાલમાંથી છટકેલા કેદી !

મરતાં ને મેર કહેતાં કહેતાં

મારા રૂંવે રૂંવે

ફોરી ઉઠતાં ચંદનવન લોકવાયકા હશે,

નહીતર ચોર્યાશી લાખ સ્ટેશન ફર્યો

તો પણ હું માટીપગો

માણસ નામના શહેરમાં

વારસામાં મળેલી એ ગોફણ

હજી ય વીંઝ્યા કરું છું...

હજી ય વીંઝ્યા કરું છું...